jueves, 28 de abril de 2011

Bé, avui m'ha entrat el venazo d'escriure en català, així que, res xdd. Doncs bé, avui el meu dia també ha començat amb un bon madrugón, o al menys, amb un intent de despertar-me una mica abans del compte, per tal de poder arribar puntual a classes, i que em tornin d'una puta vegada el carnet de l'insti. Però, com ahir, he arribat d'hora per res, perquè la tia que em va treure el carnet no hi era passant llista com de costum.

Així que res, vaig estar buscant-la durant els canvis de classe abans de l'hora del pati, fins i tot just abans de que comencés. Però no va servir de gaire perquè suposadament havia sortit al cafè per esmorzar. Per tant, no em quedava més remei que intentar convèncer al profe de guardia que hi hagués a la porta perquè em deixés sortir, explicant-li la meva situació, clar xdd. I ni més ni menys estava allà el senyoret Eixarc Escaramís. Bé, li vaig explicar el que passava amb el meu carnet, però res, com ja m'ho imaginava, ell no s'ho creia, o sí, però em va dir que ho sentia, però que no podia deixar-me sortir. La Maka va dir-li que per avui fes una excepció, que ningú no s'havia de perquè assabentar. Però res, que no colava... xdd Total, que un dia més em vaig haver de fotre allà dins, i jo volent sortir per caminar una miqueta xdd.

En fi, va passar la mitja hora, i cap a classes de nou. Abans de dirigir-me cap a l'aula, vaig anar a la meva guixeta per pillar llibres, i tot just vaig topar-me amb el meu tutor. Li vaig explicar lo del meu carnet, i després d'haver mirat a la llista on figura tot el personal docent, va veure que la Mònica (qui em va treure el carnet) estava de baixa. I jo: vale... u_u. Segons el profe mirarà de que hi hagi una manera de que em deixin sortir a l'hora del pati, o no sé. Espero que sigui així, perquè ara que arriba el bon temps, no vull quedar-me allà tancada tots els patis.

Bé, tot seguit vaig anar cap a l'aula. Tocava Filo, i em va entrar una son... xdd Però això va ser després de la típica xerrada que fan els meshisos amb el profe (i tutor meu alhora) sobre els partits del Barça. I com no, avui tocava parlar del Madrid-Barça d'ahir a la Champions. Jo em vaig mantenir neutral malgrat ser merengue, perquè no m'agrada discutir de futbol. A part, amb l'espectacle que hi va haver ahir, millor era no immutar-se, perquè no valia la pena. Ve, futbol a part, el que deia, quasi em quedo K.O., però vaig aguantar haha.

A continuació, Història, pitjor encara. Em vaig mantenir desperta, però. Suposo perquè no va ser com sempre, això d'anar llegint el tema, i després algun comentari de text. Millor, ja que sinó, m'hagués adormit en només un parell de minuts xdd. Seguidament, en canvi de classe, vam fer una mini sessió de fotos els meshisos i jo amb la super gorra del senyoret Oussama (és guapíssima, ja penjaré fotos meves amb ella aquí mateix o al fb *_*).

I per últim, Anglès. De nou classe amb l'estimada Marina (que consti que la seva subsituta, la Gloria, era un encant també, i les seves classes estaven molt bé). Vam acabar de veure la peli que ens va començar a posar la Gloria abans de Setmana Santa, que era la de "La niñera mágica" ("Nanny McPhee"). Sí, una mica infantil per la nostra edat, però està molt bé, sincerament xdd.

I doncs res, ara toca pencar com una boja amb els deures, i estudiar a full (o al menys fer pràctica a full) per l'examen de demà d'Economia de l'Empresa. Desitgeu-me molta sort. Fins demà.


(No té res a veure amb el dia d'avui, però sí més o menys va vinculat amb les meves ansioses ganes de festa i desconnexió xdd. Podria posar les fotos amb la gorra, però no estan editades ni res, així que ja les posaré un altre dia ;P)

miércoles, 27 de abril de 2011

FUCKIN' TEMPTATION!

Ha sido un día bastante normal hoy. He estado parte de la mañana en el insti viciada a la BlackBerry de la señorita Melanie Poniente Romero, casi me la quitan xdd Esto me pasa por no controlar mi adicción por Twitter u_u xdd Pero bueno, a parte de pasar la mañana bastante entretenida por la BB, no ha sido todo tan guay. Primero, porque no vi en todo el puto día a Mònica (quien ayer me quitó el carnet del insti por llegar siempre tarde u_u), y mira que dijo que si llegaba hoy puntual, me lo devolvería (igualmente llegué unos 10 min. tarde, pero joder, es una clara mejora xdd). Pero, ¡qué va! justo hoy tenía que faltar, grrrr ¬¬' Suerte que hoy, al ser miércoles salíamos a la 1, y pues no me importaba quedarme dentro del insti a la hora del patio. Además, como hoy faltó a segunda hora de la mañana la profe de catalán, porque está de baja, pues adelantamos hora, y por lo tanto, después del patio ya pude pirarme. Pero hablando de adelantar hora... ¡Joder! en realidad no quería... xdd Sí, suena tonto, pero es que a mí me daba lo mismo salir una hora más temprano, o una hora más tarde. Total, si luego teníamos clase por la tarde u_u haha. A parte, quería viciarme sin necesidad de esconder la BB para que no me la quitaran xdd. Y bueno, también había otro motivo por el cual quería que no adelantáramos hora, pero eso ya es personal... :$ ♥ Y en fin, después hora del patio, salir para irme a comer, y volver con toda la vagancia y sueño del mundo a las 15.30h para hacer las dos horas de la tarde. Y en fin, que a segunda ya vimos de nuevo, después de su temporada de baja, a la senyoreta Noemí A.K.A. "m'explico", nuestra queridísima profe de Historia del Arte. Dios, me entró un sueño horrible, tomaba apuntes y se me iba el lápiz, quedaba un garabato en lugar de letras haha. En fin, después de esta rutinaria experiencia, pa' casita, y a comenzar a hacer los deberes (que en eso estoy ahora). Pero antes quise anotar los códigos de los productos de Avon que quiero pedir xdd. Pues hasta aquí mi relato de hoy. Que acabéis de tener un buen día ladies and gentlemen.


Shhh... Don't say anythin', I'm realizin' what are your really intentions... And I really LIKE IT ;$ ♥


And if I'm wrong, KISS ME and, then... KILL ME.

martes, 26 de abril de 2011

Vuelta la rutina, recta final.

Bueno, hoy ha sido el poco deseado primer día de clases después de "vacaciones" de Semana Santa. La verdad es que ha sido un día con muchos pros y muchos contras. Pros: he podido ver a cierta personita especial, las notas de los últimos exámenes hechos antes de Semana Santa están guays, he podido echarme alguna que otra risa con mis niños/as. Contras: el ambiente sigue tenso entre cierta persona y yo, la sustituta de la profe de Hª del arte hoy ha dado su última clase, y encima era su cumple, pobrecilla u_u (es tan maja que ha regalado calendarios super bonitos, y chuches... ahora sí que la echaré de menos xdd), Mònica (que nunca he sabido exactamente qué es, pero que forma parte del equipo docente) me ha quitado el carnet del insti por llegar constantemente tarde por las mañana (supuestamente me lo devuelve mañana si entro temprano... espero que así sea, porque sino, ya me puedo ir olvidando de salir a la hora del patio, bff :/), VOLVER A MADRUGAR Y A AGUANTAR EL SUEÑO, LA VAGANCIA Y LA RAYADA ATEMPORAL DURANTE SEIS HORAS DIARIAS. En fin, que se pase ya este mes, porque no aguantaré mucho más... Mejor dicho, que sea 18 de junio ya, no quiero saber ya nada del bachillerato, de las PAU, y de nada. Quiero poder estirarme en la playa, disfrutar del solecito, y que pasen las horas alegremente. Va, aquí lo dejo, tengo que apurarme con los deberes para dormir temprano, y así mañana despertarme más descansada y con mejor humor, y sobre todo, para no volver a llegar tarde (QUIERO MI CARNET, gggrrrrrr! u_u)



(La bossa de xuxes tota guai que ens ha donat la "senyora historiadora de l'art". Se le trobarà a faltar. Te queremos Blanca xdd.)

Sólo digo...

... ¡MUERE!

Tomorrow (well, within hours), back to school. What a shit! u_u Me quedaré un rato más para ver BFN ("Cuántas páginas tienes este libro para llamarse Nada..." *¿A mí me lo dices, que me he tenido que tragar todo ese tostón de historia? xdd* Tenía que ponerlo, me he sentido muy identificada con esa parte del clip que han pasado por el programa.) Luego, I'm gonna sleep, que sinó no hi ha haurà ningú que em desperti. I com que ja va sent hora que arribi puntal a classes, que m'ho vaig proposar com a propòsit d'any nou, i res xdd. En fin, queda un mes... Dona'm forces, Déu meu, i moltes ganes, perquè sinó... malament rai haha!

P.D.- Et veuré... :/

lunes, 25 de abril de 2011

Una temptació per qualsevol nen/a... També va ser la meva...

Abans era feliç amb aquest donut cutre amb un ou de xocolata en mig i les putes plomes per "decorar". Ara també em molaria tornar a tastar una cosa d'aquestes, però reconec que ja no em faria tanta gràcia. Sí, em faig gran... QUIN FÀSTIC! Cada vegada el temps passa més ràpid, i amb tot, se'n van les ganes de tot i les ganes d'il·lusionar-se... En fi, C'EST LA VIE...


domingo, 17 de abril de 2011

Forgive me my weakness...

Necesidad, una palabra que describe perfectamente mi situación actual... Necesidad de qué o quién, seguro que eso es lo que te preguntas. Como dije el pasado día, no respondo a preguntas de respuestas más que obvias.

No sé si últimamente estoy actuando como debe ser, la mayoría seguro que dirían que no, pero supongo que es lo que hay... Yo no planeé que todo esto sucediera de tal modo que el hecho de verte debía ser fundamental en mi vida...


El quererte me llena, me mata, me destruye, me ahoga, me hiere, me reconforta... Es un cúmulo de sensaciones sin ton ni son, con razones absurdas de por medio, pero ya hace tiempo que decidí dejarle de buscar el sentido a todo esto, porque sé que no lo hay. Escuché todo tipo de opiniones, consulté a todo tipo de personas, y nadie supo contestar a la pregunta que me cuestiono día tras día sin hallar respuesta alguna. Y esa pregunta es por qué después de todo, después de reconocer que ya estaba cansada, el sentimiento acababa resultando siempre intacto.

Supongo que eso tendré que descubrirlo yo misma con el paso del tiempo, aunque, si después de más de un año sigo aún así, dudo mucho que sepa cuál es la razón por mucho tiempo que pase... Quizás tú lo sepas mejor que yo. Total, me enamoré de ti, y sigo enamorada de ti. Y tú eres el dueño de tu ser, por la cual cosa debes conocerte mejor que nadie. Pero sabes, ya no puedo acercarme a ti. Me da mucha vergüenza.


Tal vez eso es lo que lleve diciendo publicación tras publicación, pero es la verdad. No sé de dónde saco tanto valor como para mirarte de nuevo a la cara, después de haber cometido otra locura que debería haberme ahorrado... Supongo que te amo demasiado, que incluso no pienso con la cabeza. Supongo que pierdo por instantes la conexión neuronal cuando pretendo cometer alguna tontería relacionada contigo. Y todo es tan absurdo...

Porque sé cómo está el tema, y ya no debería jugármela más. Por mi bien dices... y dicen... Pero yo creo que la gente no entiende, mi bien sería estar contigo, llorar de felicidad sólo lo haré si estás a mi lado. Me da igual que seas quién eres, me da absolutamente igual TODO. Si te llevo amando tanto tiempo es por algo.

¿Que me ilusiono muy fácilmente? Puede... Pero es que si se tratara de ilusión, entonces todas las veces que me he ilusionado a lo largo de mi vida, hubiesen durado tanto tiempo como con esto. Y no fue así... ¿Cosas diferentes? A lo mejor... Pero, créeme, cuando te digo que TE ADORO, es porque es verdad. Yo no suelto palabras porque sí, para impresionar... Si eso es lo que piensas, te equivocas cariño. ¿Que todo esto es muy ideal? Pues quizás también... No sabes lo que duele que pases de mí cuando realmente te necesito... y sólo te pido un poco de comprensión... Claro, también me duele verte con tu pareja, ver que ella ocupa el lugar que anhelo desde hace ya tiempo... Pero bueno, es la cruda y jodida realidad...

No sé qué hacer, lo he intentado todo para sacarte de mi fuckin' vida, pero no hay manera... Es todo tan caótico, tan ausente de lógica, que no sé cómo actuar ya. Y es que me mata que cada día estés más distante, cada maldita hora más alejado... Cuando no siento necesidad estás siempre cerca, cuando busco de ti, no apareces. ¡Menuda puta mierda! Ahora debería decirte: O te alejas o te acercas. Pero si tuviera el valor para decirte esto, sé que como fuera, no me convendría. Porque sé que en el fondo (y tampoco tan fondo) no quiero que te alejes.

Porque por ti es que vivo ahora. Si no eres el que realmente me completa, al menos eres una parte esencial en el largo recorrido de mi vivir. Siento rabia al no tenerte, de veras. ¿Sabes todo lo que haría para hacerte la persona más feliz del mundo? ¿Sabes cuánto lucharía para que nada ni nadie se interpusiera en lo nuestro? ¿Sabes cuánto te cuidaría, cuánto haría para saber que estás bien? Yo misma sé la respuesta: No, no lo sabes. Ese es el problema, que no sabes nada. Pretendes demostrarme que muestras empatía hacia mí, cuando en realidad no tienes la más remota idea de lo que surge en mi interior.

Nuestras vidas son completamente distintas, lo sé, ¿pero no te han dicho que la rutina de hacer siempre lo mismo, de ser todo igual, cansa? Supongo que estando sometido a este mundo tan conformista no te habrás dado ni cuenta. Ahora no estoy diciendo que el problema sea tuyo, pero yo sé que tampoco es mío. Yo no le digo a mi corazón cada mañana al despertar: Oye, bonito, hoy ama un poco más al XRC. Si pudiera hablar con mis sentimientos, ten por sentado que les diría que te dejen en paz. Pero como sé que eso no es posible, no lo hago.

Aunque, por otra parte, sé que poder puedo, pero quererte olvidar resulta demasiado difícil. ¿Que soy demasiado débil? No, simplemente no puedo controlar mis sentimientos... He aquí, tal vez, mi mayor error. Mi baja fuerza de voluntad. Pero esto no es tan sencillo como dejar de fumar, es algo más complejo. Bien, no pienso escribir nada más hoy, sé que eres lo suficientemente maduro como para captar la idea con todo esto. T'estimo.